Ik herinner me nog die eerste bijeenkomst. Het was Jeff, Dave, ik en Ara. We waren op een dakterras in Boulder. Het was herfst. De bladeren veranderden van kleur en de zon stond laag. We waren allemaal klaar voor iets nieuws. Niet een baan: iets anders. We zouden het samen doen. Eerst zouden we het een naam geven, en dan zouden we het doen. Het kon niet mislukken. We waren slim en sterk.

Ara vond de plek, een klein café achter Ted's Montana Grill. Het was verwoest: geen vloer, verschrikkelijke verf, een vuile, onvriendelijke badkamer. Natuurlijk huurden we het, en ik denk dat Jeff daar meteen ging slapen. Hij was de hele nacht aan het schilderen, een week lang. We allemaal hielpen waar we konden, maar Jeff was daar elke dag. En binnen enkele weken was de bescheiden ruimte dojo4 geworden.

dojo4 was de eerste naam waar niemand tegen protesteerde. Het was kort en makkelijk te onthouden; het had een geheimzinnigheid, iets bewonderenswaardigs en misschien gevaarlijks. Of andersom. dojo4 versloeg "Death Ninja Squad", wat ik betwistte omdat ik de dood niet aan mijn conservatieve klanten wilde proberen te verkopen. dojo4 versloeg ook "The Mulberry Club" -- ik heb geen idee waarom ik die goed vond.

dojo4 zou een coworkingruimte worden. Alleen op uitnodiging, zoals een speakeasy met Macbooks. We zouden mensen laten betalen om lid van de club te worden. Ze zouden een deurcode krijgen. Eenmaal besloten, schreef ik regels en beleidsregels terwijl Ara en Jeff over decoratie discussieerden en Dave aan mobiele apps hackte. Verbazend, in die eerste maand wisten we enkele mensen over te halen om lid te worden!

Nou, het duurde niet lang voordat we inzagen dat onze 3-vierkante-meter badkamer/keukencombinatie nooit voldoende zou zijn voor een drukke coworkingruimte. Bovendien, zagen we niet in hoe coworking ooit voor zichzelf zou betalen. Ondertussen liepen mensen de deur binnen en vroegen ons om dingen voor hen te maken. Websites. Aangepaste toepassingen. Zulke dingen. Dus pivotten we snel en werden we dojo4, de "one chop shop".

Vanaf dat moment gingen de dingen erg snel. We huurden mensen in; we brachten een andere partner erbij, Corey; we verloren Jeff aan San Francisco en Dave aan Splick*It; we huurden meer mensen in. Ondertussen produceerden we maatwerkwebtoepassingen en -sites voor enthousiaste ondernemers. We genereerden voldoende vraag naar koffie om twee nieuwe koffiehuizen op de oostkant te verlichten. De aard van ons werk, ons merk en ons team waren voortdurend aan verandering onderhevig. Het was wild dynamisch.

Het is al vaak gezegd, dus ik herhaal het alleen maar: De Boulder-gemeenschap maakte ons bedrijf mogelijk. Mensen kwamen op alle tijden, van de eerste dag tot nu toe, gewoon om vreugde te verspreiden en een hand te bieden. Ze brachten bier; samoerai-zwaarden; vruchtbaarheidsbeeldjes; banen; vrienden; advies; kansen. Boulder is geweldig. Samen zijn we de beheerders van iets bijzonders.

Een van de vroegere websites van dojo4 was gebouwd rond een enige mysterieuze verklaring: "Wat we doen en hoe we het doen, is wie we zijn." Dat is slecht marketing, maar het is waar. dojo4 is altijd vooral een verzameling van slimme mensen die hun aandacht en energie wilden besteden aan interessante projecten, ongeacht de aard van het werk. Op een gegeven moment heb ik een aanvraag ontvangen van iemand die een kippenhok wilde laten bouwen. Ik heb geprobeerd om het werk te krijgen, maar we werden overboden. Hun verlies.

Ik houd dat van dojo4. Ik ben een generalist, even comfortabel in een late-night vi-git-cap-lus als ik een menigte niet-technische mensen onderwijs over zoekmachines; even gelukkig met het schrijven van marketingteksten (meest recent op Collective Intellects nieuwe site) als ik JavaScript schrijf (recentelijk voor ultramarathonloper Scott Jurek 's blog en kalender). Werken voor dojo4 betekende dat ik elke dag van de week alles kon doen.

Een generalist zijn betekent vaak dat je doet wat nodig is. En bij een klein bedrijf betekent dat vaak dat je de CEO bent. Dus sinds 2011 ben ik de eerste CEO van dojo4, werkend met Corey en Ara om een levendig klein bedrijf op te bouwen waar we allemaal erg trots op zijn. Ik heb nooit een uitdagender of belonender werkLEVEn gehad. In deze rol heb ik ondernemers uit de hele wereld ontmoet; ik heb dingen gebouwd en gelanceerd op de rand van de technologie; en ik heb gewerkt met een opmerkelijk team van mensen, te veel geweldige mensen om hier te noemen. Het was prachtig.

Maar vandaag verlaat ik dojo4. Dit is het seizoen van verandering: De lucht verandert, de bladeren veranderen, dojo4 verandert en ik verander ook. Mijn liefste vrouw krijgt een wringelige baby. Ik ga eerst een tijdje leren wat het betekent om een vader te zijn. En daarna ga ik ook op zoek naar nieuw interessant werk, iets dat een generalist zoals ik nodig heeft. 

Aan de goede mensen die ik bij de dojo heb ontmoet: Laten we elkaar weer ontmoeten. Echt. Stuur nu een e-mail naar justin@dojo4.com; laat ons een kopje koffie of een biertje gaan drinken (ik betaal) en laten we praten over wat er volgend komt. Bedankt jullie allemaal.