Als ondernemers worden we vaak verwacht om een vlot en agressief positief verhaal te vertellen over de onverschrokken vooruitgang en winst die onze bedrijven maken en de ongeëvenaarde "oplossingen" die we bieden. "We zijn aan het winnen!" Er mag geen zwakke schakel in de bepantsering zijn, geen moment van zichtbare twijfel. En er mag zeker geen totale ineenstorting in wanhoop en verdriet zijn.

Toch draaien we onze bedrijven in een wereld waar elke dag mensen worden neergeschoten, op straat opgeblazen, wat destructieve cycli van haat en verwarring in de hand werkt. We horen over zowel specifieke als algemene gevallen van milieudegradatie op een onvoorstelbare en mogelijk irreversibele schaal; mensen die in zo'n systematische en erbarmelijke armoede leven dat ze tot dierlijke omstandigheden zijn gereduceerd. Het nieuws brengt ons een onophoudelijk verhaal van ziektes, natuurrampen en sociale disfunctionaliteit die onvoorstelbare niveaus van maatschappelijke en persoonlijke verlies opleveren. Bovendien leven we met onze eigen persoonlijke hoogte- en dieptepunten, overgangen, hartbreken en verlies.

Door al dit heen werken we hard, of we laten ons niets zo destabiliserends als verdriet voelen, of we laten het ten minste niet zien. Zoveel laten voelen, of laten zien dat het gevoeld wordt, is te onbeheersbaar, te oncomfortabel, te omvattend. Het is makkelijker om vertrouwen en prestaties te vertonen door een gevoel van comfort en gemak uit te stralen. Op deze manier wordt ontkoppeling en verdoving de norm en we begraven ons verdriet diep in ons onderbewustzijn.

Echter, die ontkoppeling is het teken van een verloren kans. We beroven onszelf van de mogelijkheid om dingen duidelijk te zien, om inzicht te hebben en effectief te handelen met duidelijke intentie. Door niets te voelen maken we onszelf ongevoelig voor echte risico's en gevaren, en verduisteren we ons bewustzijn van wat er echt op het spel staat. In plaats van verdriet te vermijden of te verbergen dat opkomt als onderdeel van het leven in onze moeilijke wereld, rechtstreeks erin te gaan kan het nuttigste zijn wat we kunnen doen - niet alleen voor onszelf, maar ook om er voor te zorgen dat onze bedrijven oplossingen bieden voor echte problemen die echt van belang zijn.

“In onze cultuur wordt wanhoop gevreesd en verzet omdat het een verlies van controle vertegenwoordigt. We schamen ons ervoor en wijken het uit door onmiddellijke oplossingen voor problemen te eisen. We zoeken de snelle oplossing. Deze culturele gewoonte verduistert onze percepties en voedt een gevaarlijke onschuld van de echte wereld.” ~Joanna Macy

Hier zijn enkele redenen waarom goed rouwen eigenlijk een krachtige vaardigheid is voor ondernemers om te ontwikkelen:

1. Verbinding. Voor ondernemers zijn relaties alles en echte verbinding is krachtig. Onszelf toestaan om verdriet te voelen versterkt onze capaciteit om empathie te hebben met het lijden en de omstandigheden van anderen, wat een voorwaarde is voor diepe verbindingen - of die nu zijn met familie, teamleden, collega's, klanten of investeerders.

2. Innovatie. Op zijn best wordt onze drang om te innoveren aangedreven door echt inzicht in wat de wereld het meest nodig heeft en hoe we dat het best kunnen leveren. Uit de erkenning van pijn komt duidelijk inzicht en een transformatie in de manier waarop we de wereld om ons heen zien en begrijpen.

   Grote verdrieten...ze zijn de momenten waarop iets nieuws in ons binnenkomt. ~ Rainer Maria Rilke

3. Doel. Als het erop lijkt alsof alles verloren is, komt wat het belangrijkst is naar boven. Hoe vaak horen we het verhaal van de succesvolle zakenmagnaat die alles opgeeft omdat ze iets betekenisvols willen doen? Veel ondernemers gaan hun hele carrière door zonder zich de kans te geven om echt de angst in de wereld om hen heen te voelen, en doen niets wat ze echt aanstaat tot ze een soort crisis bereiken. Door beschikbaar te zijn voor die angst geven we onszelf de macht om doelgerichte organisaties te leiden tijdens onze hele carrière.

Er zijn natuurlijk vele redenen waarom we onszelf niet aan verdriet overgeven - waarvan de belangrijkste waarschijnlijk is dat het pijn doet. Mijn eigen ervaring met hartbreuk in zijn zuiverste vorm is niet treurig of depressief, maar heeft eigenlijk een kwaliteit van door afleiding en oppervlakkigheid heen snijden. Duidelijk, we kunnen niet de hele tijd rondlopen met huilen, maar we kunnen erkennen dat dit verdriet een gezonde reactie is op een getroffen wereld. We kunnen bang zijn dat we overweldigd worden door de kracht en omvang van ons verdriet, maar als we stoppen met het vermijden ervan, kunnen we echt de geschenken ervan ontvangen. We kunnen de capaciteit ontwikkelen om goed te rouwen, en om dat verdriet ons te laten ondersteunen in ons levenswerk.

“Eenmaal we de kunst van lijden begrijpen, zullen we minder lijden.” ~Thich Nhat Hanh

Veel dank voor de inspiratie voor deze post aan Joanna Macy, de meesteres van generatief verdriet, en goede, lateavondgesprekken met Sera Thompson, Claudia Chender en Michael Rich. En dank, altijd, aan Emily Utz voor haar briljante redactie-inzichten.